Heb jij er ooit wel eens bij stil gestaan wat je allemaal geleerd hebt van je kinderen? Vandaag sta ik stil bij wat ik geleerd heb van onze 3 zonen met autisme en adhd. Gewoon omdat ik trots ben op wie zij zijn en op wie we geworden zijn. Wat we hebben mee gemaakt, wat we hebben overwonnen, en op wat er nog komen gaat. Iedere ouder voedt zijn kinderen om zijn eigen wijze op. En als je kinderen krijgt met autisme, ontvang je net als elke andere ouder geen gebruiksaanwijzingen. Negentien jaar geleden kreeg ik wel de boekjes Oei ik groei! En kochten we zelf een opvoedkundig boek, maar de informatie over autisme kwam pas vele jaren later.
Als ik nu terug kijk op de afgelopen 19 jaar, ben ik dankbaar! Heus het zijn tropenjaren geweest die ik graag had over willen slaan, maar toch ben ik dankbaar. Ik ben dankbaar voor wat ik heb mogen of heb moeten leren. Toen onze jongens nog klein waren, spraken we binnen het gezin 4 verschillende talen. We hebben drie jongens, nu een van 19 en een tweeling van 16 jaar. Mijn man en ik begrepen elkaar wel, maar de kinderen leken onze taal niet te begrijpen. We hebben geleerd dezelfde taal te communiceren. Ik ben boeken gaan lezen, volgde cursussen, congressen en trainingen en ik ging steeds beter begrijpen welke taal onze kinderen spreken.
Hoe mooi is het om te gaan begrijpen wat ze zeggen, en wat ze eigenlijk bedoelen. Want dat kan wel eens verschillen! ‘Ga weg stom rot mens!!!’ Betekende: ‘help mij want ik begrijp je niet! Ja hoor, hier heb ik dus echt geen zin in!’ Betekent : ‘Jij wil iets van me, maar ik weet niet hoe ik dat moet doen!‘ Ik heb geleerd te kijken naar wat ze eigenlijk zeggen, en daarnaast is het observeren van gedrag en lichaamstaal zeker heel belangrijk. Communiceren doen we verbaal en non verbaal en het is van groot belang dat je gaat bekijken, hoe communiceer ik en hoe doet de ander dat. De een neemt de taal wel heel erg letterlijk en de ander begrijpt een grapje direct. Zo is ook het inlevingsvermogen verdeelt, en bij geen van drieën hetzelfde. En heeft de een meer duidelijkheid nodig dan de ander. Duidelijk zijn in je communiceren was iets wat ik best heb moeten leren. Wat wil je van de ander en hoe ga je het duidelijk maken, en is er geen ruimte voor twijfels. Twijfels maken de communicatie onduidelijk.
Naast de communicatie heb ik regelmatig mijn eigen waarden en normen moeten onderzoeken. Ik kan je vertellen, toen ik in de twintig was, wist ik niet eens wat normen en waarden betekende. En nu weet ik dat ik ze heb moeten onderzoeken en heb moeten bijstellen. Wat vind ik belangrijk in het leven, in het opvoeden van onze kinderen, maar ook ten opzichte van mijzelf? Waarom vind ik het belangrijk, en wat als… wat als ik het nu eens anders ga bekijken? Toen ik nog zo jong was vond ik dat kinderen geen grote mond mochten hebben, nou ik kan je vertellen, dat ik wat keren uitgescholden ben door onze kinderen. Ok eerlijk is eerlijk, ik vond het niet leuk, maar wist na verloop van tijd ook dat zij scholden om te ontladen, uit angst en onbegrip. Wat niet wil zeggen dat ik het goedkeur, maar nu wel begrijp dat als een kind loopt te tieren en te schelden, omdat er iets aan de hand is. En dan kan je er voor kiezen om het te negeren, of nieuwsgierig te zijn naar wat er gaande is. Op onderzoek uit gaan, en als het kind gekalmeerd is zoeken naar oplossingen voor de vaardigheden die ze nog niet bezitten of nog missen. Zij hebben daar onze hulp bij nodig, want door het informatie verwerkingsprobleem, het anders denken, de overprikkeling, de angsten die ze voelen zijn ze soms even de weg helemaal kwijt. Help ze dan weer op het juiste pad. Onze jongens gingen vanaf groep 1 basisschool al moeizaam naar school. De waarden en normen in ons land is dat elk kind naar school gaat, een diploma haalt en gaat werken. Dit waren grote en zeker ook lastige waarden en normen die wij hebben moeten onderzoeken.
Afgelopen 15 jaar heb ik met afwisselend 3 thuiszitters gezeten waarbij je deze waarden en normen regelmatig bij moeten stellen. Maar het feit dat ik het kan, maakt me trots! Trots dat ik een moeder ben geworden die haar kinderen vaak begrijpt, en wanneer niet dan blijf ik zoeken. Ik kan enorm kan genieten van de kleine ontwikkelingen die we zien gebeuren. We genieten van alle kleine mooie dingen en leven in het hier en nu. Soms wordt mij gevraagd hoe ik de toekomst zien? Die zie ik niet, die gaan we wel ervaren! Natuurlijk werken we wel naar een stukje toekomst toe, maar ik kan niet zeggen hoe het er ongeveer uit gaat zien. Jij wel? Ook de toekomst is een pad wat we bewandelen en waarbij we keuzes moeten maken, waar we vaardigheden leren en onze talenten ontdekken. Alles op zijn tijd! Kinderen met autisme hebben een versnelde en vertraagde ontwikkeling. En heus, zij komen er ook wel!
Toch hebben we afgelopen jaren moeilijke momenten en situaties moeten mee maken. Situaties die behoorlijke impact hebben gehad. Deze situaties hebben van mij een strijdbare tijgerin gemaakt. Er was geen ruimte voor twijfel, en soms hebben we moeten vechten en strijden voor het welzijn van onze kinderen. We hebben vele emoties voorbij zien gaan, van gezamenlijke angsten, blijdschap, frustraties, boosheid en vooral onmacht. Richting onszelf, de scholen en hulpverleners. Maar uiteindelijk hebben we geweldige hulpverleners mogen vinden en omarmen. Ik ben niet dankbaar voor wat we mee hebben moeten maken, maar ik ben dankbaar en trots voor wat ik heb mogen leren van onze drie bijzonder geweldige kinderen.
Petra Dekker